Araştırmacılar, 1990-2019 dönemini kapsayan Küresel Hastalık Yükü ve Risk Faktörleri Çalışması’ndan elde edilen 65 yaş üstü kişilere ait verileri kullandı. Veriler yaş, cinsiyet ve sosyo-demografik durum göstergelerine göre küresel, bölgesel ve ulusal düzeylerde analiz edilmiştir.
Sonuçlar, muhtemelen tedavi ve bakımdaki gelişmeler nedeniyle tip 1 diyabetli daha fazla insanın daha uzun yaşadığını göstermektedir. Özellikle, tip 1 diyabetle yaşayan 65 yaş üstü kişilerin oranı 1990’da 100 bin nüfus başına 400’den 2019’da 514’e çıkarak %28 artmıştır. Bu oran, özellikle erkekler arasında olmak üzere, 65 ila 94 yaş arasındaki her yaş grubunda üç katına çıkmıştır.
Buna karşılık, ölümler 1990 yılında 100 bin nüfus başına 4,74 iken 2019 yılında 3,54’e düşerek %25 oranında azalmıştır. Ölüm oranları tüm yaş gruplarında, özellikle de kadınlar ve 79 yaş altı kişiler arasında azalmıştır.
Bununla birlikte, ölüm oranları yüksek gelirli ülkelerde düşük ve orta gelirli ülkelere göre 13 kat daha hızlı düşerek diyabet bakımındaki önemli küresel eşitsizliklerin önemini ortaya koydu.
Ancak araştırmacılar, tahminlerinin büyük ölçüde modellemeye dayandığını ve ülkeler ve bölgeler arasında sağlık bilgi sistemleri ve raporlama yöntemlerindeki farklılıkların sonuçların doğruluğunu etkilemiş olabileceğini kabul etmektedir.
